martes, 8 de octubre de 2013

1º Marxa de Resistència La Mola - Santa Perpètua

Tenía muchas ganas de que llegara este día. Estaba deseando ver como mi cuerpo y mi azúcar respondían a esos 42Km con un desnivel acumulado de más de 3000 metros.

Gracias al dietista-nutricionista Serafín Murillo, investigador del CIBERDEM, que hizo lo posible para que nos viéramos antes de la marcha, encaré este reto con más tranquilidad y seguridad. Me dijo que probáramos a bajar la Lantus la noche anterior y programamos un desayuno un poco antes de la salida sin insulina rápida. Durante la marcha, un mínimo de 3 raciones cada hora si el control de la glucemia así lo pedía (así que me tocaba mirarme el azúcar cada hora).
Con toda esta información, me hice mi pequeño esbozo de lo que podía ser la carrera, calculando sobre que horas iba a llegar a los avituallamientos (cuando realmente no sabia ni que ritmo podía tener en estas distancias!), ver que podía tomar y cargar la mochila para esos momentos dónde tenía que tomar algo y no tenía ningún avituallamiento cerca (cargué la mochila que parecía que iba a montar un pic-nic para 20 personas!). La verdad es que disfruté con todos estos preparativos. Con la diabetes, todo toma una dimensión distinta. No es sólo conocer tu forma física para saber como encarar bien ese entreno o carrera o marcha y poder disfrutar a lo largo de ella, sino también pensar el "combustible" que va a necesitar tu cuerpo. Lo divertido es que esa cantidad de "combustible" nunca es la misma, y la pauta se tiene que ir regulando. No es lo mismo lo que necesitas cada hora cuando llevas ya 4 horas dándole a las piernas, ni cuando llevas esas 4 horas corriendo o caminando o haciendo caco, ni cuando hace 5 o 10 años que eres diabético, ni cuando estás estresado... Así que cuando uno llega al final, y ha podido disfrutar y controlarlo, hay una sensación de doble victoria. Y la verdad que al tener que estar pendiente de tus "sensaciones", me imagino que me ayuda a escuchar mejor a mi cuerpo, tener más conciencia de mi mismo y ver que puedo o debo hacer en cada momento.

Total, que por fin llegó el domingo y el reloj sonó a las 5 de la mañana! Me levanto a 80 así que me tomo un zumito, me ducho, me pongo mis trapos nuevos de Hoko, me preparo mis Isostars y a la calle. Emili me recoge y nos vamos a Santa Perpètua. Recogemos dorsales y nos subimos al autocar. Este nos lleva hasta el Coll d'Estenalles.



Dorsal 
De camino me tomo mi desayuno que me permite empezar a 180 mg/dl la marcha. Por una parte, tengo muy claro que este es un día para disfrutar, ver lo que me pide el cuerpo durante esas horas de marcha, y ver como responde mi cuerpo después de unas horas dándole a las piernas. Así que con toda al paciencia y calma del mundo tomamos la salida a las 7:40h. Me conozco, y si por mi fuera, ya estaría corriendo hasta La Mola. Suerte que voy con Emili, que está más que curtido en estas distancias, y sé que al final vamos a llevar un ritmo dónde estaremos cómodos durante los 42Km. Así que me quito el chip de carrera de la cabeza, y me lo tomo como un entreno, como una experiencia que me va a servir para las próximas marchas o carreras de distancias similares.
Al principio nos esperan 6Km de subida hasta La Mola. Un terreno bastante técnico y muy divertido. Empezamos andando a buen ritmo y trotando en las bajadas. Llegamos arriba después de 1 hora, y azúcar en 107 así que me tomo mis 3 raciones de Isostar.
 
De camino a La Mola


La Mola
 
Desde allí empezamos la bajada hasta el Km 13 con un desnivel de 600 metros. Es una bajada bastante técnica con unas vistas muy bonitas. Estos primeros 13Km los compartimos con Paco y David, unos compañeros de Emili del Centre Excursionista Independent. Lo bueno es que Paco corre en casa y se conoce esto de maravilla, así que lo vamos siguiendo.
 
 
 
Llegamos al primer avituallamiento después de 2 horas y azúcar en 98 mg/dl. Nos lo tomamos con mucha calma y me tomo un bocadillo de jamón y un vaso de Coca-Cola. Un buen rato después salimos y encaramos la segunda subida del recorrido. Cruzamos por un rio y tomamos una pista que va subiendo y subiendo hasta el segundo avituallamiento en el Km 19. Después de 3 horas, azúcar en 78 mg/dl (que justillo!), así que me tomo 3 de Isostar, 2 rodajas de sandía y 1 plátano.
 
 



Arrancamos de nuevo y seguimos subiendo por la pista hasta que llegamos al Puig de la Creu.


 

A partir de ahí empezamos otra bajada de más de 5Km, por algunos sitios bastante técnicos. Emili va delante y yo lo sigo. Ya llevamos unos 23Km cuando mi pie no llega a superar una piedra y me caigo de cara en plena bajada. El golpe es bueno. Pierdo las gafas y me clavo el bidón de Isostar en todo el costillar. Mi primera caída en la montaña!! Emili me dice que si no me he roto nada no es importante, así que me sacudo todo el polvo que puedo, me tiro agua encima de las heridas de guerra y seguimos tirando! Llegamos al tercer avituallamiento en el Km 27 después de 4 horas. Azúcar en 86 así que me como 1 plátano y 3 vasos de zumo de piña. Me cambio de calcetines ya que me noto los pies bastante sensibles. Con los pies más secos arrancamos de nuevo. Ahora nos esperan unos cuantos quilómetros de pista y la última rampa de la marcha! Seguimos trotando con unas sensaciones muy buenas, a pesar de los pies que me los noto muy sensibles. Me rallo un poco con lo de tener el azúcar siempre al límite, pero me alegro porque me esta permitiendo hacer la marcha con tranquilidad y sin hipos. Llegamos a otra avituallamiento en el Km 32, 5 horas después de haber tomado la salida. Azúcar en 89 así que me tomo mis 3 raciones de Isostar y 2 vasos de Coca-Cola. Empiezo a notar las ingles un poco cargadas, pero nada serio. Creo que las mallas de comprensión diferencial que estoy estrenando me están ayudando bastante. Salimos de nuevo por carretera. Cruzamos una urbanización y tomamos de nuevo una pista. Ya hemos dejado la montaña atrás, ahora toca llegar a Santa Perpetua. Me encuentro muy bien. El sol empieza a apretar un poco pero la verdad es que hay bastante sombra y aire fresquito. Llegamos al último control y avituallamiento en el Km 38, después de 6 horas. Azúcar en 77 (uff!), las 3 últimas de Isostar y 2 chuches (cuanto tiempo hacía!) para los últimos 4Km. Los últimos Km la verdad es que no son muy bonitos: autopistas, túneles, asfalto,... pero ya queda poco. Mi cabeza aún no se cree que llevando 40Km encima me sienta tan bien. Seguimos trotando hasta que cruzamos la meta las 14:11h! 6h 31min después de tomar la salida. Estoy súper contento y emocionado. Físicamente, me encuentro mejor que recién acabada una carreras de 10 o de 15Km! Y azúcar en 98 mg/dl! Que regalo de día!


Se que gracias a Emili pude disfrutar tanto de este día y llegar tan entero al final. Seguro que de ser por mí, hubiera empezado corriendo y en el Km 25 ya con las piernas cansadas, hubiera llegado  muerto a la meta y seguramente más tarde! Con mucha tranquilidad, disfrutando de cada Km, hablando con compañeros, compartiendo historias,... así es como he vivido mis primeros 42Km, y la verdad es que no podían haber ido mejor! También quiero dar las gracias a la organización (CESP y CEI) y a los voluntarios que nos animaron en todo momento!
Ah! Y de regalo, glico en 5,6%! Yuhuuu! 

10 comentarios:

  1. A riesgo de ser repetitiva, sigue así. Con estos comentarios en tu blog me parece haber hecho la carrera contigo. Disfruto leyendo cada entrada que haces. Gracias

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ni mucho menos Carmen! Tus comentarios siempre son esperados y bienvenidos! Me alegra que lo disfrutes! Un abrazo!

      Eliminar
    2. Gracias. El dia 17 de noviembre tenemos en madrid la carrera/marcha por la diabetes. Voy a ir, con mi moto de minus, pero voy a hacer la caminata con mi hija pequeña.

      Eliminar
    3. Muy bien Carmen! A mi familia y a mi nos encantaría poder ir, pero no podremos... Disfrutadlo mucho!

      Eliminar
  2. Els teus primers 40. Felicitats Alex♡♥♡♥♡

    ResponderEliminar
  3. Enhorabona Alex! Te tinc enveja sana, perquè porto 4 anys corrents i encara no m'he atrevit a fer una marxa com aquesta, només he fet una de 11 km. Potser m'apuntaré a la del Garraf.
    Un apunt tècnic: potser caldria per la propera baixar una mica més la Lantus, de fet, si al matí estaves a 80 vol dir que potser la dosi que et vas posar la nit anterior és la que et cal per un dia sense fer exercici.
    Sort de les ulleres que fan ara, que no es trenquen jejeje!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola Jose! Segur que si t'ho proposes ho pots fer! El 90% es il·lusió i ganes! Ojalà t'apuntis a la del Garraf, m'han dit que es molt maca.
      Totalment d'acord amb el teu apunt tècnic: vaig parlar amb el Serafín Murillo després de de la marxa i vam coincidir en baixar més la lantus o partir-la, així com també pendre algu durant la primera hora. Merci pels teus comentaris!

      Eliminar
  4. Hola Alex&Co..cada prueba es diferente y aunque se parezcan en distancia y en desnivel siempre hay variables que intervienen y las hacen únicas. Claro esta, que cuantas mas experiencias acumules, menos sorpresas te llevarás. En una prueba de muchos kms hay muchos momentos y muchas sensaciones, lo correcto seria gestionarlos y aprender a disfrutar de esos instantes saludando a los amigos, a los voluntarios en los avituallamientos disfrutando de las vistas que nos ofrezca la ruta alimentandonos e hidratando correctamente y asi recuperarnos lo antes posible del esfuerzo, y mejor sin ambiciones competitivas. Me gusta compartir comentarios y sensaciones cuando participo y es un placer para mi poder transmitir parte de ese aprendizaje personal que has recibido de otros compañeros a lo largo de tantos kms, fue una satisfacción para mi que nos acompañáramos. Me sentí muy cómodo en todo momento y a mi entender superaste con un Excelente el reto. Felicidades Alex!!

    ResponderEliminar